Φυσικά κατανοώ ότι μεγάλο μέρος της τραβηγμένης λογικής είναι το γεγονός ότι ο καπνιστής έχει ζήσει πάρα πολλά χρόνια στη λογική του ότι είναι λογικό να ανάβει τσιγάρο όπου και όποτε θέλει χωρίς να τίθεται θέμα. Και αν ο άλλος ενοχλείται, είναι δικό του πρόβλημα.

Ο νόμος που ποινικοποιεί το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους (προσοχή, δεν ποινικοποιεί το κάπνισμα σαν πράξη, ποινικοποιεί την επιβολή σε μη καπνιστές) υπάρχει από το 2002 στην Ελλάδα. Λίγοι το έχουν ακούσει φυσικά κάτι τέτοιο, μιας και κανείς δεν ασχολήθηκε να τον εφαρμόσει, πόσο μάλλον να ελέγξει την εφαρμογή του. Ώντας πρώτοι πλέον παγκοσμίως στο κάπνισμα (στον έλληνα αναλογούν 3000 τσιγάρα το χρόνο κατά μέσο όρο), με χιλιάδες θανάτους κάθε χρόνο άμμεσα συνδεδεμένους με το κάπνισμα και φυσικά με την Ε.Ε. πάνω από το κεφάλι μας, η Ελλάδα θα προσπαθήσει να μπει στην ομάδα των χωρών που προστατεύουν τους μη καπνιστές σε χώρους που θεωρούνται ανοιχτοί στο κοινό.

Εδώ να κάνω μία παρένθεση και να διαχωρίσω την έννοια ‘δημόσιος κλειστός χώρος'. Ένα μπαρ ή μία καφετέρια θεωρείται δημόσιος χώρος. Πολλοί προτάσουν το γεγονός ότι ανήκει σε ιδιώτες ως δικαιολογία για να μπαίνουν οι κανόνες περί καπνίσματος από τους ιδιοκτήτες. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει μιας και οι εν λόγω χώροι πληρώνουν άδειες στο κράτος για να μπορούν να προσφέρουν προϊόντα και υπηρεσίες στο κοινό υπό πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Αυτές οι προϋποθέσεις συμπεριλαμβάνουν συστήματα πυρόσβεσης, κανόνες υγιεινής στις κουζίνες, κανόνες καθαριότητας, κανόνες ασφάλειας π.χ. με εξόδους κινδύνου κτλ. Οι ιδιοκτήτες δεν έχουν, και καλώς δεν έχουν, το δικαίωμα να αλλάζουν τους κανόνες αυτούς κατά το δοκούν και με τον τρόπο αυτό, οι κανονισμοί παρέχουν ένα minimum standard ποιότητας στο κοινό. Αντίστοιχοι κανονισμοί ισχύουν για την ποιότητα των προϊόντων και υπηρεσιών που παρέχονται, όπως για παράδειγμα στην ποιότητα των φαγητών στα εστιατόρια. Κοινώς, παρόλο που οι εν λόγω επιχειρήσεις ανήκουν σε ιδιώτες, απαιτείται να ακολουθούν συγκεκριμένους κανόνες για την παροχή άδειας λειτουργίας τους από το κράτος.

Στο θέμα της επιβολής απαγόρευσης του καπνίσματος τώρα, και με βάση τα παραπάνω, υπάρχουν παράμετροι που οι καπνιστές δεν σκέφτονται ή δεν θέλουν να σκεφτούν. Τρανό παράδειγμα απότελεί η κατάσταση του περιβάλλοντος εργασίας για τους εργαζόμενους σε ένα εστιατόριο. Ο σερβιτόρος βρίσκεται λόγω εργασίας αρκετές ώρες σε ένα περιβάλλον με συνθήκες που προσβάλουν την υγεία του, χωρίς να μπορεί να προστατευτεί από πουθενά. Αν ο εργαζόμενος δεν θέλει να καπνίζει στον χώρο εργασίας του, η μοναδική του επιλογή είναι να παραιτηθεί. Το αντεπιχείρημα φυσικά ότι το ίδιο ισχύει για έναν καπνιστή σε ένα μη-καπνιστικό περιβάλλον εργασίας είναι φυσικά αστείο.

Έχω ακούσει επίσης πολλές φορές το επιχείρημα ότι είναι αστείο να ζητάς να πας σε ένα μπαρ και να θέλεις να είσαι υγειής, μιας και εκεί θα καταναλώσεις αλκοόλ. Εδώ μπορώ να πω ότι η ποσότητα και η ποιότητα του αλκοόλ που θα καταναλώσω είναι καθαρά δική μου ευθύνη. Μπορώ να πάω με μία παρέα για 2 ώρες και να πιω ένα ποτήρι κόκκινο κρασί (παράδειγμα ήταν :-P). Αυτή τη στιγμή δεν έχω αυτή την επιλογή, γιατί αναγκαστικά πρέπει να κάνω και καμοία 10ριά τσιγάρα. Η δική μου επιλογή ήταν καθόλα υπέρ της υγείας μου (το γέλιο και το κόκκινο κρασί κάνουν καλό στην καρδιά). Επίσης, ακόμα και στην κατάχρηση του αλκοόλ, δεν ανάγκασα ποτέ κανέναν να καταπίνει τα παραπροϊόντα του, όπως κάνουν οι καπνιστές.

Οι Ιταλοί το έκαναν προς έκπληξη όλων. Οι Ιρλανδοί ήταν οι πρώτοι το 2004, οι Ισπανοί το 2006, οι Γάλλοι καθολικά το 2008, οι Σκωτσέζοι, Ουαλοί και Άγγλοι το 2006 και 2007, οι Γερμανοί το ίδιο. Η Ελβετία ξεκινά την απαγόρευση από 1/7/08 μετά από δημοψήφισμα με συντριπτικά υψηλό θετικό αποτέλεσμα. Στην Αμερική εδώ και πάρα πολλά χρόνια (με την πολιτεία της Αριζόνα από το 1973 παρακαλώ). Οι Έλληνες μιλάμε για νόμο που θα ξεκινήσει από 1/1/2010. Πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσουμε να σεβόμαστε κάποια πράγματα, όπως ο διπλανός μας. Δεν είναι όλα για την πάρτη μας σε αυτή τη ζωή.

Εδώ να δώσω λίγες παραπάνω λεπτομέρειες σχετικά με τους νόμους για την απαγόρευση του καπνίσματος. Ο νέος νόμος δυστυχώς από ότι έχω δει ως τώρα θα είναι λίγο ασαφής για τους ειδικούς χώρους καπνιστών. Συγκεκριμένα:

"

Στα καταστήματα θα είναι δυνατόν να χορηγείται άδεια για τη διαμόρφωση χώρου καπνιζόντων, ο οποίος θα είναι πλήρως διαχωρισμένος από την υπόλοιπη αίθουσα, με χωριστή είσοδο και ειδικές εγκαταστάσεις εξαερισμού.

"

Ο αντίστοιχος νόμος στη Γαλλία λέει:

"

Σύμφωνα με τους νέους κανονισμούς, δωμάτια καπνιστών επιτρέπονται, αλλά υποκεινται σε πολύ αυστηρούς κανονισμούς: δεν μπορούν να καταλαμβάνουν πάνω από το 20% της επιφάνειας της επιχείρησης και το συνολικό εμβαδό δεν μπορεί να είναι πάνω από 35 τ.μ., πρέπει να είναι εξοπλισμένοι με ειδικό εξαερισμό ο οποίος ανανεώνει τον όγκο του αέρα δέκα φορές ανά ώρα, η πίεση του άερα στα δωμάτια αυτά πρέπει να είναι χαμηλότερη από την πίεση στα παραπλήσια δωμάτια, πρέπει να είναι εξοπλισμένα με πόρτες που κλείνουν αυτόματα, τα δωμάτια αυτά δεν θα σερβίρονται από το προσωπικό και το προσωπικό καθαρισμού δεν θα εισέρχεται στα δωμάτια αυτά παρά μόνο μία ώρα μετά από τον τελευταίο καπνιστή.

"

Προσέξτε πόσο προστατεύονται οι εργαζόμενοι της επιχείρησης από τον καπνό, πώς διασφαλίζεται ότι ο καπνός θα παραμένει στο δωμάτιο των καπνιστών (με την διαφορά πίεσης και τις αυτόματες πόρτες), πώς διασφαλίζεται ότι δεν θα γίνεται το φαινόμενο που βλέπουμε στην Ελλάδα από τον προηγούμενο νόμο όπου το 99% του μαγαζιού θεωρείται χώρος καπνιστών και το 1% μη καπνιστών απλά και μόνο για τυπικούς λόγους κτλ. Ελπίζω ο δικός μας νόμος να έχει κάτι αντίστοιχο.