Η εγχείριση ρουτίνας, αλλά όσο να 'ναι κάτι το ζαβλάκωμα μετά την νάρκωση, κάτι τα πονάκια από τις ουλές, ο μικρός γκρίνιαζε.
Ο Ανδρέας, ο συγκάτοικος μας για λίγες ώρες στο δωμάτιο, ανυπομονούσε πότε θα ξυπνήσει ο Γιώργος για να παίξουνε μπάσκετ. Σαν παιδιά όμως προλάβανε σε μία ώρα όσο περιμέναμε να πάρουν τον μικρό για την εγχείριση και γίνανε φίλοι, μιλήσανε για παιδικές σειρές και ρίξανε σουτ στην μπάσκετα στο διάδρομο.
Ο Ανδρέας κέρδισε και το Γιώργο και μένα.
"Κάποιες καρδιές θέλουν ιδιαίτερη φροντίδα"
Όταν επιτέλους γυρίσαμε από την εγχείριση και μετά από κανα τρίωρο ξύπνησε ο δικός μας με τις κλασσικές δυσφορίες και γκρίνιες σε τέτοιες εγχειρίσεις, ο μικρός Ανδρέας μας ρωτούσε γιατί γκρινιάζει και δεν θέλει να φάει...
Η γυναίκα μου του εξήγησε ότι πονάει
μα εκείνος επέμενε ...
- γιατί πονάει?
- γιατί μόλις έκανε εγχείριση... και ο Γ. είναι μικρούλης και πονάει πιο πολυ... εσυ δεν πονάς...
- και εγώ πονάω... (σηκώνει την μπλούζα του και μας δείχνει τα καλώδια που ήταν κολλημένα με αυτοκόλλητα στην κοιλιά του) κοίτα αυτά τα αυτοκόλλητα... όταν τα τραβάω... με πονάνε...
- ναι αλλά αυτός ο πόνος που έχει ο Γιώργος είναι άλλος πόνος, πιο δυνατός, προσπαθούσε μάταια να του εξηγήσει η γυναίκα μου, ...για αυτό καθόμαστε στο νοσοκομείο για να ηρεμήσει και μετά να πάμε σπίτι...
- ναι αλλά εγώ θα κάτσω εδώ μέσα... έρχομαι εδώ μέσα συνέχεια από 4 μηνών....
...είπε και έφυγε έξω προς στο διάδρομο, αγκαζέ πάντα με τον φορητό του καρδιογράφο,...
... ο Ανδρέας, 9μισι ετών,
στην ΠαιδοΚαρδιοχειρουργική κλινική του Μητέρα ...
ζωγραφιά του Ανδρέα στον διάδρομο της κλινικής
... και αυτό πόνεσε και εμένα...
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου