Όταν η υποχωρητικότητα βαφτίζεται διάλογος.

Γράφει η Ιδεοπηγή

Η διαλλακτικότητα και ο διάλογος είναι σαφώς δημοκρατικές  λειτουργίες. Τι σημαίνει όμως διαλλακτικότητα και πότε γίνεται διάλογος;

Όταν κάποιος θελήσει να ασκήσει πλήρως ένα δικαίωμά του πρέπει να εξετάσει μήπως η πλήρης άσκησή του φτάνει στα όρια καταπάτησης δικαιώματος κάποιου άλλου. Αυτό μπορεί να συμβεί είτε όταν παρερμηνεύεται το εύρος του δικαιώματος ή όταν δεν ορίζονται σαφώς τα όρια που καλύπτει το δικαίωμα.

Για παράδειγμα, παλιότερα η Λυβίη θέλησε να ασκήσει πλήρως το δικαίωμα της επέκτασης των χωρικών της υδάτων στον κόλπο της Σύρτης. Δεν ακολούθησε την ακτογραμμή αλλά ένωσε με μια ευθεία τα άκρα του κόλπου συμπεριλαμβάνοντας όλη την θαλάσσια περιοχή του κόλπου στα χωρικά της ύδατα. Αυτό θεωρήθηκε παράνομο, οι ΗΠΑ (παγκόσμιοι χωροφύλακες) βομβάρδισαν την Λυβίη με το πρόσχημα της τρομοκρατίας και οι Λύβιοι αναθεώρησαν την απόφασή τους. Μάλλον ήταν μια παρερμήνευση του εύρους του δικαιώματος.

Η μονομερής απόφαση και η αδιαλλαξία της Λυβίης είχε αυτό το αποτέλεσμα.

Στην περίπτωση της Ελλάδας και Τουρκίας η επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12  μίλια  αποτελεί δικαίωμά μας που προκύπτει από το δίκαιο της θάλασσας. Η Τουρκία πιθανό να θίγεται σε κάποια σημεία ειδικά γύρω απ’ τα  νησιά μας που βρίσκονται κοντά στις Τουρκικές ακτές. Αν δούμε το θέμα από την πλευρά της Τουρκίας μπορεί να έχει κάπου δίκιο αλλά έχει δίκιο σε όλο το Αιγαίο; Μπορεί να διαμαρτυρηθεί για τα χωρικά ύδατα της Πάρου για παράδειγμα;

Μήπως αυτοορίστηκε διεθνής χωροφύλακας και νοιάζεται για τα διεθνή και ελεύθερης διέλευσης ύδατα;

Αν δούμε στον χάρτη, τα παράλια της Τουρκίας είναι περικυκλωμένα από τα Ελληνικά νησιά και την Κύπρο και γι’ αυτό η Τουρκία αντιδρά. Ισχυρίζεται ότι έχει ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο. Έχει αλλά σε όλο το Αιγαίο; για παράδειγμα έχει και στην Εύβοια;

Ο παραλογισμός φτάνει στο αποκορύφωμά του όταν η κυβέρνηση Σημίτη δέχτηκε και αναγνώρισε ότι η Τουρκία έχει ζωτικά συμφέροντα όχι πλησίον των ακτών της αλλά γενικά και αόριστα στο Αιγαίο.

Η Τουρκία μας απειλεί με πόλεμο (σιγά τα ωά) αν ασκήσουμε το κατοχυρωμένο δικαίωμά μας για επέκταση στα 12  μίλια.

Σ’ αυτή την ωμή παραβίαση κάθε έννοιας δικαίου οι «Ελληναράδες» κυβερνήτες μας μιλούν για διαλλακτικότητα και διάλογο, απ’ εναντίας οι Τούρκοι παραμένουν αδιάλλακτοι και επιθετικοί.

Ποιος μέχρι σήμερα βγήκε κερδισμένος;

Η Ελλάδα της διαλλακτικότητας ή η Τουρκία της επιθετικότητας και της αδιαλλαξίας;

Μήπως πρέπει να διδαχτούμε απ’ την εξωτερική πολιτική της γείτονος χώρας και να αλλάξουμε το δόγμα « δεν διεκδικούμε τίποτε και δεν παραχωρούμε τίποτε» αφού παραχωρούμε συνεχώς;

Τι σημαίνει δεν διεκδικούμε τίποτε;

Παραιτούμαστε της διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας που απορρέουν από διεθνείς συνθήκες και το διεθνές δίκαιο;

Μήπως αν εγκαταλείψουμε την λογική του ραγιά αρχίσουν και οι άλλοι να μας υπολογίζουν και παρατήσουν τις απειλές και τις παράλογες απαιτήσεις;

Μήπως η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση;

Οι κινδυνολόγοι ψευτοκουλτουριάρηδες, προπαγανδίζοντας ηττοπάθεια στο λαό, μας λένε που θα πάμε ξυπόλυτοι στ’ αγκάθια. Θα απομονωθούμε διεθνώς, θα καταστραφούμε.

Τους παραπέμπω στον Γέρο του Μωριά, ας πάνε να τα πούνε αυτά πάνω απ’ τον τάφο του και όταν ακούσουν  τα κόκαλά  του να τρίζουν θα  το βουλώσουν μια και καλή. 

http://ideopigi.blogspot.com/2010/08/blog-post_5051.html