Ο μυλωνάς και ο δικαστής

Του ΠΑΥΛΟΥ ΤΣΙΜΑ

Ήταν κάποτε- λέει ο μύθοςένας μυλωνάς στο Πότσνταμ, που αρνιόταν πεισματικά να πουλήσει στον πανίσχυρο αυτοκράτορα της Πρωσίας Φρειδερίκο τον Μεγάλο τον μύλο του, που εμπόδιζε την επέκταση των κήπων του ανακτόρου. Κι όταν οι πιέσεις του αυτοκράτορα έγιναν αφόρητες, συνοδευόμενες από φοβερές απειλές, ο μυλωνάςκατά τον μύθο- απάντησε: «Υπάρχουν και δικαστές στο Βερολίνο».
Ο θρυλικός μυλωνάς αμφιβάλλω αν θα ξεστόμιζε με τόση προπέτεια μια τέτοια φράση, αν αντί της δεσποτικής Πρωσίας ζούσε στη δημοκρατικότατη Ελλάδα. Θα έπρεπε, τουλάχιστον, να συνοδεύσει την περίφημη φράση του με ένα ερωτηματικό: «υπάρχουν δικαστές στην Αθήνα;». Ναι, θα απαντούσε, ίσως, ο συνδικαλιστικός εκπρόσωπος του κλάδου, ο κ. Μπάγιας. Και ο προϊστάμενός του, ο κ. Σανιδάς, θα τον καλούσε, αμέσως, σε απολογία.
Σαν πολλά σύννεφα να έχουν μαζευτεί τώρα τελευταία πάνω από το κεφάλι της θεάς, με τα μαντιλοδεμένα μάτια, που ισορροπεί έναν ζυγό κι ένα ξίφος στα δυο της χέρια. Και σαν πολλά να έγιναν τα ερωτήματα που ζητούν απάντηση.
Πώς γίνεται- να, ένα πρώτο ερώτημα- και τόσο συχνά αποφάσεις ελληνικών δικαστηρίων ανατρέπονται, με πάταγο, από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, ως αντιβαίνουσες στο ευρωπαϊκό κεκτημένο της προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου; Τόσο αμαθείς περί τα ανθρώπινα δικαιώματα έγιναν αίφνης οι δικαστές μας ή τόσο πολύ διστάζουν να ερμηνεύσουν τους νόμους κατά τρόπο που δυσαρεστεί την εκτελεστική εξουσία; Και πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το νέο, το προχθεσινό «ευρω-κάζο» με την απόφαση του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου για τα λευκά ψηφοδέλτια των Σερρών και την έδρα του θείου Αχιλλέα;
Πώς είναι δυνατόν να μην έχει δοθεί ακόμη καμία εξήγηση για το γεγονός ότι μια υπόθεση τόσο σοβαρή, όπως εκείνη των υποκλοπών, ενταφιάσθηκε, με παραγγελία του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, σε μια άγονη, υπνώττουσα προκαταρκτική εξέταση επί 11μηνο, για να διαπιστωθεί τάχα αν υπήρξε αδίκημα, έτσι ώστε, όταν ενεργοποιήθηκε η έρευνα, να μην έχει πια αντικείμενο; Και πώς να εξηγήσει κανείς την επίμονη σύμπτωση να παραπέμπονται άγονες στο αρχείο όλες οι δικαστικές διερευνήσεις υποθέσεων που έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας ως σκάνδαλα, ενοχλητικά για την κυβέρνηση;
Ή πώς είναι δυνατόν να θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα, υποκείμενη σε δίωξη, η εκπλήρωση του στοιχειώδους καθήκοντος ενός προέδρου δικαστικής ένωσης να εκφράζει, δημοσίως, τη γνώμη του για τα, κατά τη γνώμη του, κακώς κείμενα της Δικαιοσύνης;
Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο είχε αποσπάσει από την Αθήνα στην Κέρκυρα (κατ΄ εφαρμογήν του αθάνατου «θα σε στείλω στα σύνορα») έναν εισαγγελικό λειτουργό, ο οποίος είχε αγορεύσει υπέρ της αθώωσης των υπευθύνων μιας εφημερίδας που κατηγορούντο για περιύβριση του τότε προέδρου του Αρείου Πάγου κ. Κόκκινου. Η «τιμωρία» του ανυπάκουου είχε τότε προκαλέσει σάλο. Όχι πια. Η εξαίρεση τείνει να γίνει κανόνας. Τείνει να θεωρηθεί ως αυτονόητη η διά της απειλής πειθαρχικών μέτρων εκμαίευση της αρεστής κρίσης. Η οποία έχει διευκολυνθεί και από τον θόρυβο που προκάλεσε η (μη εκκαθαρισθείσα, κατά τα άλλα) υπόθεση του παραδικαστικού και παραεκκλησιαστικού κυκλώματος, το οποίο επιτύγχανε, ποτέ δεν μάθαμε πώς, παράξενους προσδιορισμούς και αναβολές, συνθέσεις και παραγραφές, που κανέναν δεν παραξένευαν.
Οι δικαστές, λέει το Σύνταγμα, «απολαμβάνουν λειτουργικής και προσωπικής ανεξαρτησίας» και δεν υποχρεούνται να υπακούουν σε εντολές κανενός, αφού «κατά την άσκηση των καθηκόντων τους υπόκεινται (μόνον) στο Σύνταγμα και τους νόμους». Αυτονόητο είναι, αλλά μας το υπενθυμίζουν και τα τρέχοντα της επικαιρότητας, ότι η προσωπική ανεξαρτησία του δικαστή έναντι όλων και η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης έναντι της εκτελεστικής εξουσίας αποτελούν προϋπόθεση η μία της άλλης. Και όταν αμφισβητούνται, όταν πάσχουν, πάσχουν μαζί. Προσοχή, κίνδυνος.

Πηγή http://www.tanea.gr