Απ΄το Λευκό Αφρό του Κύματος, ως το Γαλάζιο τ’ Ουρανού

Του Φαήλου Κρανιδιώτη

Περνώντας από την αεροπορική βάση της Δεκέλειας τους βλέπω. Με τις στολές τους μέσα στα αυτοκίνητα τους ή στο λεωφορείο της υπηρεσίας όταν βγαίνουν εξοδούχοι από την Σχολή. Τους βλέπω κι όταν αρχίζουν να εκπαιδεύονται, καθώς παρατηρώ τα εκπαιδευτικά να απογειώνονται κι ακούω τους εμβολοφόρους κινητήρες να ανεβάζουν στροφές. Βλέπεις τους ελιγμούς και ξέρεις ότι εκεί ψηλά, μαζί με τον εκπαιδευτή είναι ένα παιδί που δεν έχει εικοσαρίσει καλά – καλά. Στην πύλη όταν βγαίνουν, όσο πιο μικρό το νούμερο στις επωμίδες, τόσο πιο μεγάλη η συστολή.

Παιδιά απ’ όλη την Ελλάδα που περνούν από αλλεπάλλληλες δοκιμασίες που κάθε τόσο αποκλείουν κάποιους. Πόσα παλικάρια με ψυχή «προδόθηκαν» από ένα μικρό ελάττωμα της όρασης, πόσοι εν δυνάμει άριστοι στερήθηκαν το όνειρο. Αυτοί που θα περάσουν και την τελευταία δοκιμασία, την ώρα που πολλοί συνομήλικοι τους θα διυλίζουν τον κώνωπα ή θα ασχολούνται με την Eurovision, είναι εκείνοι που θα ζουν με readiness λεπτών, αυτοί που θα διασχίζουν σαν αστραπές την Ελληνική Λίμνη του Αιγαίου σπάζοντας το φράγμα του ήχου με τον κινητήρα στην μετάκαυση, αυτοί που θα κυνηγούν καθημερινά τους τούρκους εισβολείς με ελιγμούς, που καταβάλουν σε λίγα χρόνια τον πιο δυνατό ανδρικό οργανισμό, από τον λευκό αφρό του κύματος ως το γαλάζιο τ’ ουρανού. Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί οι πιλότοι της Πολεμικής Αεροπορίας συνταξιοδοτούνται τόσο γρήγορα;

Όχι, δεν είναι γιατί είχανε καλό «συνδικαλισμό», ούτε γιατί έχουνε ωραία μάτια. Είναι γιατί οι καταπονήσεις που υφίστανται μεταφράζονται στο μέλλον σε προβλήματα υγείας. Οι άνθρωποι αυτοί, παιδιά, αδέλφια, σύζυγοι, πατεράδες κάποιων, εδώ και δεκαετίες διεξάγουν για λογαριασμό ΣΑΣ, για λογαριασμό ΜΑΣ, έναν ακήρυκτο πόλεμο. Καθημερινά αγωνίζονται για να μην παγιώσει το κεμαλικό φασιστικό θηρίο τετελεσμένα σε βάρος της εθνικής μας κυριαρχίας στο Αιγαίο. Δίνοντας αυτόν τον αγώνα, με αμοιβή αστεία σε σχέση με την προσφορά τους – σίγουρα πάντως πολύ λιγότερα από τις ημιμαθείς δημοσιογραφικές πριμαντόνες – κάθε τόσο κάποιοι από αυτούς ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ, ΣΚΟΤΩΝΟΝΤΑΙ.

Οι θύτες είναι δύο: αφ’ ενός μεν το κεμαλικό κτήνος το οποίο με τα όργανα του καθημερινά απειλεί και προκαλεί εμπλοκές και επεισόδια κάθε είδους κι αφ’ ετέρου είναι όλοι αυτοί μέσα στην χώρα μας οι οποίοι ενθαρρύνουν και υποθάλπουν τον τουρκικό φασισμό, είναι όλοι αυτοί οι δουλόφρονες ψευδοπροοδευτικοί ή δήθεν σώφρονες αστοί που υπονομεύουν κάθε έννοια στρατηγικής αποτροπής, αυτοί που διαρρηγνύουν και κατακερματίζουν το εθνικό μέτωπο, αυτοί που πιστεύουν στην θεωρία εξημέρωσης του κεμαλικού κτήνους.

Τιμώ και αγαπώ τις Ένοπλες Δυνάμεις και κυρίως τα αδέλφια ΜΟΥ που είναι στην πρώτη γραμμή: στα μαχητικά, στην προκάλυψη, στην ΕΛ.ΔΥ.Κ., στις Μοίρες και τα Τάγματα των Ειδικών Δυνάμεων, στα πλοία που περιπολούν με κάθε καιρό. Κανένα λειτούργημα, κανένα επάγγελμα δεν είναι περισσότερο άξιο τιμής από την ένοπλη υπηρεσία για την Πατρίδα, κανένας πιο άξιος από αυτούς που είναι ταγμένοι να πεθάνουν γι’ αυτήν, για ΜΑΣ ΟΛΟΥΣ και κάθε τόσο πράγματι πεθαίνουν. Κανένας ξεφτιλισμένος γραφιάς που τα’ ονοματάκι του σέρνεται στα σκουπίδια του Υπουργείου Εξωτερικών και διαφόρων πρεσβειών για τις απολαβές της «ανεξάρτητης» δημοσιογραφίας του, κανένα καθεστωτικό «κοχίμπα» των δημοσίων έργων και προμηθειών που οδηγεί cayenne, κανένας αστράτευτος τζιτζιφιόγκος μέλος της ψευδωνύμου εταιρείας «αντιστασιακών ηρώων», κανένας μισέλληνας κίναιδος απ’ αυτούς που περιφέρονται στην γνωστή πλατεία και στα κανάλια, κανείς μα κανείς δεν αξίζει μια τρίχα αυτών των παιδιών που για 1000 τόσα ευρώ πεθαίνουν για να μπορούν ακόμα και αυτοί να βυσσοδομούν με άνεση σε βάρος της ίδιας τους της Πατρίδας.

Κανένας κόπος, καμμία υπηρεσία οποιουδήποτε ιδιωτικού ή δημοσίου υπαλλήλου, δεν συγκρίνεται ούτε κατά διάνοια με την αποστολή αυτών που τάχθηκαν να δώσουν την ίδια τους την ζωή και την δίνουν κάθε τόσο για το Κοινόν των Ελλήνων. Γιατί τι πιο πολύτιμο υπάρχει από το φως, τον αέρα, το χάδι των παιδιών σου, την κουβέντα με αυτούς που αγαπάς, την σύντροφο σου, τους γονείς σου;

Τι πιο πολύτιμο από τους τόπους που γεννήθηκες, όπου έζησες και ζεις, εκεί που αναπνέεις την Ιστορία του λαού που σε γέννησε και νοιώθεις ζωντανός, ακέραιος και δυνατός; Ένα μόνο: να ζεις και να πεθαίνεις γι’ αυτά. Τι πιο μεγαλειώδες από την ενσυνείδητη απόφαση ενός νέου ανθρώπου να δώσει τον όρκο και να φορέσει την στολή που θα τον τάξει στο καθήκον, ένα καθήκον που το αποδέχεται, που το επιλέγει ελεύθερα κι ενσυνείδητα κι όταν χρειαστεί αυτός, ο γιος, αδελφός, σύζυγος, πατέρας, δίνει την ζωή του μέσα σε μια λάμψη και στερείται όλα τα παραπάνω για να μπορούμε εγώ, εσύ, όλοι να απολαμβάνουμε την πολυτέλεια της αμφισβήτησης ακόμη και της ίδιας μας της ταυτότητας, για να μπορεί ακόμη κι αυτή η γριά νυφίτσα του συγκροτήματος, που πήρε κάτι κατοσταριές χιλιάδες ευρώ, να καθυβρίζει κάθε τι που υπερασπίζεται με την ζωή του ο Ήρωας που δεν πήγε στα φέϊμ στόρυ, που δεν έκλεψε στο χρηματιστήριο, δεν τραγούδησε στη γιουροβίζιον, δεν τα κονόμησε με αρπαχτές δημοσίων έργων, ούτε τα πήρε από ξένους για να υποστηρίξει το σχέδιο Ανάν. Τι πιο μεγαλειώδες από αυτόν που έζησε και πέθανε σαν Άνδρας στο καθήκον;

Κλείστε λοιπόν για λίγο τις τηλεοράσεις σας, το ραδιόφωνο σας, διπλώστε τις σοβαροφανείς ή σκανδαλοθηρικές φυλλάδες σας, αφήστε τις αναλύσεις των αργυρώνητων αναλυτών και κοιτάξτε εκεί ψηλά στο γαλάζιο τ’ ουρανού, στείλτε την σκέψη σας στον Άνδρα που ταξίδεψε και μαζέψτε μίσος και γνώση για το κεμαλικό κτήνος και τους ρουφιάνους του στην Αθήνα। Οι καιροί αλλάζουν…


www.antinews.gr