Η «δημοκρατία της επικοινωνίας» καταρρέει (Λίγες είναι οι ώρες σας χουντοκάναλα και χουντοδημοσιογράφοι)

Μεγάλη εντύπωση προκάλεσε στην ελληνική κοινή γνώμη η αντίδραση Τζαβάρα στο δελτίο του MEGA. Ήταν η φυσιολογική ανθρώπινη αντίδραση ενός ανθρώπου σε άμυνα έναντι σε δημοσιογράφους όπου το «πολιτικά ορθό» ήταν να δέχεται αγόγγυστα τα επιτιμητικά σχόλια και να μην αντιδρά. Πλην όμως αυτό δεν συνέβη στην παρούσα στιγμή. Η διαφορά σήμερα είναι ότι ο Κώστας Τζαβάρας δεν κατέστη μαύρο πρόβατο στην κοινή γνώμη αλλά η πλειοψηφία των πολιτών αναγνώρισε το δίκαιο της αντίδρασής του.
Εντύπωση επίσης προκαλεί, και μάλιστα εξίσου μεγάλη, η σπασμωδική αντίδραση των δημοσιογράφων «κατηγόρων» του. Το ερώτημα είναι γιατί; Αν είχαν αφήσει τον Τζαβάρα απλά να τους αντικρούσει λέγοντας πως η εξεταστική επιτροπή δεν είναι «καραγκιοζιλίκι» και δεν επέμεναν τόσο έντονα κανένα επεισόδιο δεν θα είχε συμβεί.
Αυτό όμως δεν θα τους επέτρεπε να επιβάλλουν την άποψή τους που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν να καταρρακώσουν το κύρος της εξεταστικής επιτροπής μέσω του «συμψηφισμού στην ακολασία». Όλοι είναι ίδιοι και θα τα καλύψουν όλα, οπότε «ελληνικέ λαέ μην τους ακούς καν». Βολικό συμπέρασμα. Ειδικά από τη στιγμή στην οποία φαίνονται οι ευθύνες αγγίζουν ιδεολογικούς χώρους και πρόσωπα τα οποία έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην Ελλάδα της ύστερης παρακμής από το 1996 και μετά.
Πάνω στη δίκαιη αγανάκτηση των Ελλήνων για την ατιμωρησία του πολιτικού συστήματος η δημοσιογραφική ελίτ της χώρας καταδικάζει το σύνολο του πολιτικού κόσμου και στοχοποιεί όλους τους πολιτικούς με αυτή την κατηγορία ενώ είναι ηλίου φαεινότερο πως δεν φέρουν όλοι την ευθύνη για αυτό. Είμαστε η μόνη χώρα όπου το δικαίωμα στη διαφθορά είναι συνταγματικώς κατοχυρωμένο! Ο ηθικός αυτουργός της ατιμωρησίας είναι ο νομοθέτης του «νόμου περί ευθύνης υπουργών». Μέσα από τη γενίκευση των κατηγοριών αυτός είναι που καλύπτεται.
Αλλά και πάλι, γιατί τόση πυγμή από τους παρουσιαστές για αυτή την άποψη; Ας δεχόντουσαν πως κάποιος αντέδρασε. Δεν θα είχε συμβεί τίποτε.
Η πυγμή τους δικαιολογείται από την πίστη τους πως έχουν την εξουσία να επιβάλλουν πολιτικές θέσεις στην ελληνική κοινωνία. Εξουσία που στο παρελθόν είχαν και η οποία ήταν κατά παραχώρηση από το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Ο τύπος όμως λέει την άποψή του, δεν την επιβάλλει δια της βίας. Ακόμα και τα ακραιφνώς κομματικά έντυπα δεν προσπαθούν να επιβάλλουν το δίκαιο των απόψεών τους δια της βίας. Μέρος του δημοσιογραφικού κόσμου στην Ελλάδα βαυκαλίζεται με τον όρο «4^η εξουσία» ενώ στην ουσία οι εν λόγω  δημοσιογράφοι δεν έχουν την ισχύ που φαντάζονται. Αυτό το συμπέρασμα προκύπτει από την εργασιακή τους σχέση με τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ οι οποίοι προφανώς και επηρεάζουν τη «γραμμή» τους.
Την εξουσία αυτή όμως που τους παραχώρησε το πολιτικό σύστημα την αποτινάσσουν σιγά σιγά οι πολίτες της χώρας. Η αξιοπιστία τους έχει καταρρακωθεί και ειδικά μετά το 2000 σχεδόν όλες οι μεγάλες προσπάθειες τους να καθορίσουν την γνώμη και την ψήφο του ελληνικού λαού έχουν πέσει στο κενό καθώς οι Έλληνες τους αγνόησαν. Εκλογές 2004, σχέδιο Ανάν, «Μακεδονικό», εκλογές 2007, εσωκομματική εκλογή αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ, εσωκομματική εκλογή αρχηγού στη Νέα Δημοκρατία. Μόνο το 2009 η ψήφος του ελληνικού λαού συνέπεσε με την άποψη που καλλιεργούσαν, αλλά όλοι ξέρουμε πως η Ν.Δ δεν έχασε το 2009 εξαιτίας των ΜΜΕ αλλά από δικά της λάθη.
Οι δημοσιογράφοι λοιπόν των μεγάλων ΜΜΕ πίστεψαν πως μπορούν να καθορίσουν την πολιτική ζωή της χώρας εγκαθιδρύοντας μια «δημοκρατία της επικοινωνίας». Σύστημα το οποίο στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90 φάνηκε να δουλεύει, σήμερα όμως όχι. Σε αυτή την ψευδαίσθηση συμμετείχαν και πολλά πολιτικά πρόσωπα πιστεύοντας πως ελέγχοντας την επικοινωνία ελέγχουν και την πολιτική συμπεριφορά και πως λαμβάνοντας αποφάσεις με μόνο γνώμονα τις δημοσκοπήσεις θα καθησύχαζαν το εκλογικό σώμα.
Αποδεικνύεται λανθασμένη η άποψη αυτή. Ο λαός πλέον δεν υιοθετεί άκριτα τις απόψεις των ΜΜΕ. Είχε και έχει πολιτικό κριτήριο το οποίο ειδικά στην παρούσα περίοδο της οικονομικής κρίσης και του μνημονίου είναι αυξημένο. Επιζητεί πλέον λύσεις και δεν αποδέχεται τυφλά την καθοδήγηση. Δεν καθαγιάζει την πολιτική ορθότητα, περιμένει την ουσία. Την οποία ουσία θα βρει γιατί κάποιος νομοτελειακά θα την εκφράσει. Αν τώρα αυτός ο κάποιος δεν είναι ο εκλεκτός των δημοσιογραφικών και άλλων ελίτ, αυτό αφήνει τον λαό αδιάφορο. Αυτή η τελευταία πραγματικότητα προβληματίζει έντονα τους δημοσιογραφικούς πρίγκηπες και πριγκήπισσες.
Έτσι εξηγείται η πυγμή των παρουσιαστών. Βλέπουν πως η εξουσία που πίστευαν ότι έχουν φθίνει. Βλέπουν πως η «ελληνικού τύπου 4^η εξουσία» ήταν κατά παραχώρηση από το πολιτικό σύστημα και πως οι Έλληνες πλέον την απαξιώνουν. Και τώρα βλέπουν έναν πολιτικό να την αμφισβητεί ευθέως. Αυτό φαίνεται από τη φράση «ασχοληθείτε εσείς με τον κοινοβουλευτισμό και αφήστε την ενημέρωση σε εμάς». Θεώρησαν την αντίδραση Τζαβάρα σαν ευθεία επίθεση στα κεκτημένα τους, το μονοπώλιο της ενημέρωσης. Θεώρησαν αδιανόητο να βρεθεί ένας «Τζαβάρας» να τους αποκαθηλώσει.
Τώρα βέβαια, μετά το επεισόδιο, είναι σίγουρο θα βρεθούν και άλλοι «Τζαβάρες». Και αυτό δεν αποτελεί απειλή. Είναι η φυσιολογική ροη των γεγονότων.
Κάσσανδρος ο Κυανός
Υ.Γ: Στην προηγούμενη ανάρτησή μου  (Εδώ καράβια χάνονται, γαλάζιες βαρκούλες αρμενίζουν) μερίδα του τύπου μου απέδωσε λανθασμένα την ταυτότητα του Φαήλου Κρανιδιώτη. Κάτι το οποίο δεν ισχύει καθώς η σχέση που έχω με τον Φαήλο Κρανιδιώτη είναι πως διαβάζω στο antinews τις αναρτήσεις του όπως ελπίζω να διαβάζει και αυτός τις δικές μου.
http://www.antinews.gr/