Δεν πρόκειται να μείνουμε με τα χέρια σταυρωμένα... οι Ελληνες ξέρουν να αποτινάζουν τους ζυγούς!

Όταν τον Οκτώβριο σε ψήφιζα κ. Παπανδρέου δεν ήξερα ότι ουσιαστικά ψήφιζα τον Ντομινίκ Στρος Καν. Δυστυχώς, είδα το τυρί και δεν είδα την φάκα και την πάτησα όπως το πεινασμένο ποντικάκι. Πεινούσα και διψούσα για αλήθεια, για διαφάνεια για δικαιοσύνη και ισονομία. Κι εσύ ποντάρισες πάνω σ’ αυτή την πείνα και δίψα και με ξεγέλασες. Θα στο πω ωμά κ. Πρωθυπουργέ. Άλλο μου έδειξες και άλλο μου έμπηξες. Καλά εμένα δεν με νοιάστηκες, τον εαυτό σου δεν τον σκέφτηκες; Τόσον αγώνα έκανες για να γίνεις Πρωθυπουργός, για να παραδώσεις την εξουσία σ’ έναν ξένο και εσύ απλώς να πρωθυπουργεύσεις κι αυτός να κάνει κουμάντο στην χώρα και να μας κάνει τη ζωή ποδήλατο.

Μη μου πείτε ότι ασκείτε εξουσία. Απλά εντολές... εκτελείτε και είναι δυσάρεστες για το λαό και εσείς γίνεστε ο κακός. Εσείς θα καταγραφείτε στην ιστορία ως ο Πρωθυπουργός που έκοψε τα δώρα και τους μισθούς συνταξιούχων και εργαζομένων. Ηταν ανάγκη θα μου πείτε γιατί οι προηγούμενοι καταχρέωσαν τον τόπο. Εφεραν τη χώρα σε δυσχερή και αδύναμη θέση. Γιατί να μη μου τα ξεκαθαρίσετε αυτά από την αρχή; Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους.

Μου ανατρέψατε τη ζωή, με βγάλατε έξω από το πρόγραμμά μου, με αναγκάζετε να μην μπορώ να εκπληρώσω ανειλημμένες υποχρεώσεις. Πώς θα πληρώσω το στεγαστικό; Θα μου πάρει η Τράπεζα το σπίτι. Πώς θα πληρώσω τα φροντιστήρια των παιδιών και πώς σε τελική ανάλυση θα ζήσω εγώ και η οικογένεια;

Είμαι απελπισμένος. Δεν ξέρω τι να κάνω. Ο μόνος δρόμος που μου απομένει είναι η πάλη και ο αγώνας. Ο,τι είδες και έμαθες χθες θα το βλέπεις συχνά. Δεν πρόκειται να μείνουμε με τα χέρια σταυρωμένα. Και πες στον ανθύπατο που ξέρει μόνο το ρήμα «κόψε» ότι εδώ δεν είναι Αργεντινή είναι Ελλάδα. Και οι Ελληνες ξέρουν να αποτινάζουν τους ζυγούς.

Σας προειδοποιώ κύριε Πρωθυπουργέ για μια άλλη φορά ακόμα. Κάντε κάτι πριν είναι αργά. Γιατί αν νυχτώσει, τότε να είστε έτοιμος να φύγετε. Η οργή πλέον δεν θα μπορεί να συγκρατηθεί. Γιατί μας πνίγει το άδικο, άλλοι φάγανε και εμείς θα πληρώσουμε. Είπαμε «ναι» ως ένα σημείο όχι να μας πάρετε και τα σώβρακα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Δ. ΚΑΨΑΛΗΣ