Εύη μου, από το Ζάλογγο με αγάπη.

Είναι πράγματι υπέρβαση για έναν άκρως χαρακτηριστικό κάτοικο του μεγάλου και ασφυκτικού άστεως να επισκεφθεί ένα χώρο πέραν τον ορίων της συνήθους επίσκεψης ή αναψυχής. Ο μειωμένος χρόνος, η ανεστραμμένη πυραμίδα αξιών, η τιμή της βενζίνης, το δυσπρόσιτο του χώρου αποτελούν κάποιες από τις συνεχείς δικαιολογίες αναβολής αυτού του εγχειρήματος. Ακόμα και αν ένα μέρος όπως το Ζάλογγο είναι καρφωμένο στο υποσυνείδητο ως ένας τόπος ξεχωριστός, που χρωματίζεται και ηχητικά από την επιβλητική φωνή του Λαυρέντη Διανέλλου στην επική ταινία, φαίνεται ως ένα ιδεατό ταξίδι αέναης αναβολής. Κάτι σα μια Ιθάκη που ενώ ξέρεις ότι είναι εκεί και σε προσμένει, ο μόχθος της Οδύσσειας σε κρατά καθηλωμένο στον εκνευριστικά βολικό μικρόκοσμο της κεκτημένης περιοχής που ορίζεται από τον καναπέ και την LCD σου οθόνη.

Εάν κάποτε λάβεις την απόφαση (που μοιάζει ηρωική) να προσεγγίσεις επιτέλους τον μαγικό αυτό τόπο που τόσο αγαπάς χωρίς να γνωρίζεις και εξιδανικεύεις στα επαναστατικά σου όρια, δημιουργείς την αυταπάτη πως αυτό που θα αντικρίσεις είναι το νοητό τείχος που προασπίζει τις συμβιβασμένες άμυνες των αξιών σου. Η απαραίτητη ψυχική και σωματική κάθαρση που προηγείται τέτοιων «ιερών» καθηκόντων στην σημερινή εποχή ανάγεται στο επίπονο πρωινό ξύπνημα, στη στέρηση τηλοψίας του αγαπημένου Αυτιά και στην κάλυψη της χιλιομετρικής απόστασης μακρυά από την ασφάλεια της Αττικής οδού.

Οι τόποι θυσίας ανέκαθεν συμβόλιζαν την αρχέγονη ροπή στην γήινη λατρεία. Αποτελούσαν δε το ύψιστο ιερό προσκύνημα που όμοιο του δεν έβρισκε μηδέ σε ναό ή σε άλλο ανθρώπινο υλικό δημιούργημα. Άλλωστε και η Ελευσίνα, το ιερό των ιερών ήταν στην αγκαλιά της Γαίας και όχι στεγασμένο από κάποιο περίτεχνο κτιριακό δημιούργημα. Η προσέγγιση των τόπων αυτών απαιτούσε ολόκληρη ψυχική και σωματική προετοιμασία, η έλλειψη της οποίας απενεργοποιούσε τα όποια οφέλη της ενεργειακής έκθεσης.

Προσεγγίζοντας το πολυπόθητο σημείο διαπιστώνεις πλέον ότι είσαι ανέτοιμος να το ανέβεις. Δε μπορείς. Νοιώθεις δυσβάσταχτη πίεση που δεν ξέρεις αν είναι σωματική ή ψυχική. Βλέπεις το υπέροχο τοπίο να σε τραβά σα μαγνήτης μα αδυνατείς να ενταχθείς. Γνωρίζεις ενδόμυχα ότι θα ήθελες να ανήκεις, μα δεν ανήκεις εκεί. Είναι δύσκολο από τον κόσμο της Τσέκου να διαβείς των κόσμο της Σουλιώτισσας. Είναι ύβρις και το γνωρίζεις πως σου είναι πολύ πιο οικείο και κατανοητό η περίπτωση της οικιοθελούς ατίμωσης και εκπόρνευσης προς αποφυγήν του μόχθου, παρά η Υπέρτατη Θυσία για την αποφυγή της ατίμωσης. Και βέβαια δε μιλάμε για τη σωματική αγοραία προσφορά αλλά για το επιθυμητό αποτέλεσμα και τον αποδέκτη. Ατίμωση λοιπόν, διότι πέφτεις στην αγκαλιά ενός αποκρουστικού πλάσματος με μόνη προσδοκία το διορισμό σου σε ένα δημόσιο σύστημα διαφθοράς και βολέματος. Γιατί φοβάσαι να σηκώσεις το ξίφος και να προασπίσεις την τιμή σου. Προτιμάς να απωλέσεις την τιμή σου για να μη μπεις στον κόπο να πιάσεις καν τη λαβή. Μια ζωή μακρόπνοη, ήρεμη, εύκολη, άτιμη. Από την άλλη, στο Ζάλογγο, μια σπίθα ζωής που ισοδυναμεί με αιωνιότητα. Ένα αγκάλιασμα της οικουμένης για μια στιγμή και η οικουμένη σε αγκαλιάζει για πάντα.

Αυτή είναι η αιώνια Ζωή. Αρκεί μια στιγμή υπέρβασης για να την κατακτήσεις, όπως λέει και το ρομποτάκι του Johnny Walker. Τα υπόλοιπα ρομποτάκια όπως εσύ και εγώ Εύη μου όμως, λιώνουμε της μπαταρίες μας υπηρετώντας τους παχύδερμους αφέντες μας, κλεισμένα σε τσιμεντένιες φυλακές. Και το χειρότερο, φοβόμαστε να βγούμε από το στενό του ΥΠΠΟ και να κοιτάξουμε τον ουρανό, γιατί μάλλον θα τυφλωθούμε από το άδολο φως που παλεύει να σπάσει τις γκρίζες ταράτσες για να μας προσεγγίσει. Αχ Εύη μου, αν ποτέ συνειδητοποιήσουμε τι κάναμε, μόνο το Ζάλογγο μας μένει για να ξεπλύνουμε τη ντροπή μας. Γιατί εμείς έπρεπε να σαλτάρουμε Εύη μου στο κενό. Όχι ο Κίναιδος, ο αρρωστημένα αυτοθαυμαζόμενος οχετός. Γιατί Εύη μου με την εκλεκτή και ομογάλακτη παρέα μας που κραύγαζε μεθ' ημών για την καταραμένη δεξιά που πίνει το αίμα του (πράσινου) λαού, σπεύσαμε στην αγκαλιά του βρυκόλακα δεξιού και γατζωθήκαμε πάνω του εκλιπαρώντας για ένα ξεροκόμματο εξουσίας. Εμείς Εύη μου είμαστε ο Πήλιος Γούσης. Ο εφιάλτης των στοιχειωμένων μακάβριων ονείρων που και αυτά υπηρετούν την εκτρεπόμενη πορεία της μίζερα χλιδάτης ζωής μας.

Που να το φανταστούμε Εύη μου πως φρικτός εραστής της ματαιότητας μας θα είχε ένα τελευταίο ψήγμα Τιμής κρυμμένο στο σαπισμένο κορμί του. Ποιος θα περίμενε πως ο εγκάθετος του δυνάστη μας θα είχε το θράσος να προβεί σε αυτό το απονενοημένο διάβημα; Μας πρόλαβε Εύη μου και μας έπιασε στον ύπνο. Και αυτός εξαγνίζεται στο κρεββάτι του πόνου, χωρίς κανένας να μπορεί πλέον να του καταλογίσει τα αυτονόητα. Γιατί μόνος του δίκασε και εκτέλεσε. Και πήρε από εμάς κάθε δικαίωμα πολιτικής αγωγής για το έγκλημα της απολίτιστης διαχείρισης του υπουργείου πολιτισμού. Του υπουργείου πολιτισμού της Ελλάδος σε παρακαλώ. Όχι της Αυστροουγγαρίας. Γιατί Εύη μου κάθε σημάδι φιλανθρωπίας και αγαθότητας που υπάρχει παγκοσμίως, από αυτό τον πολιτισμό πηγάζει. Τον κάποτε της Ελλάδος. Που τώρα τον διοικούν οι Ζαχόπουλοι.

Και της φιλοσοφίας Εύη μου. Εκεί που πρώτευσες.. θυμάσαι; Και εδώ θέλω να χαστουκίσω κάθε υπουργό παιδείας και κάθε ακαδημαϊκό Εύη μου. Γιατί είναι έγκλημα.. Έγκλημα που εσύ, με αυτή τη φιλοσοφία ζωής, πρώτευσες στην Ελληνική φιλοσοφία του 21ου αιώνα. Και εδώ είναι το ζητούμενο Εύη μου. Πως επιτρέψαμε όλοι μας αυτό το διασυρμό του τελευταίου οχυρού ανθρώπινης αξιοπρέπειας; Πως επιτρέψαμε στην διδασκαλία της απόλυτης δημιουργίας να δημιουργεί πλάσματα σαν εσένα; Και να πρωτεύουν κι' όλας;;

Κατηφορίζοντας τα τετρακόσια σκαλιά, βλέποντας στα δάφνινα στεφάνια και τα επιβλητικά αγάλματα, ένιωθα λίγο πιο καθαρός από ότι πριν. Μάλλον θα πετάξω και τα τσιγάρα μου για σήμερα κατηφορίζοντας για την Αρχαία Κασσώπη. Εκεί όπου το μεγαλύτερο αμάρτημα ήταν να μην έχεις φυτέψει ούτε ένα δέντρο.

Και μάλλον θα προσπαθήσω να δω την πυραμίδα των αξιών μου από την ανεστραμμένη βάση της. Είναι και το πνεύμα των ημερών βλέπεις, που σε ωθεί για ένα καλύτερο αύριο. Είθε να μην καταλήξει στο ίδιο χθές.

Από olympia.gr