Φυσικά το πενηντάρικο εξανεμίστηκε σε δυο βλακείες που κάποιος ένοχος ψώνισε στο σπίτι. Εξανεμίστηκε όπως ο ψωρομισθός μου που κρατάει με το ζόρι μέχρι το πρώτο δεκαήμερο, όπως οι συντάξεις που τσοντάρουν τα γερόντια για να μη πνιγούμε.
Θα μισήσουμε ο ένας τον άλλον. Ερχονται μέρες που τα παιδιά θα μισούν τους γέρους τους γιατί ζουν ακόμα και έχουν έξοδα. Θα ρθουν χειρότερες μέρες που γονείς θα μισήσουν τα παιδιά τους γιατί δεν θα μπορούν να τα ζήσουν. Οι απελπισμένοι θα πλακώνονται στο ξύλο μεταξύ τους ή θα λούζονται με βενζίνη μπροστά στα μάτια των καλοβαλμένων που θα είναι γεμάτα σιχασιά για τα "ανθρωπάκια"...
Θάρθουν μέρες που η κόρη θα κάνει βίζιτες γιατί ο μπαμπάς δεν θαχει χαρτζηλίκι κι οι δουλειές θα είναι κλειστές. Κι ο γιος θα ψαρεύει κανένα γεροντάκι για να εξασφαλίσει καινούργιο κινητό και βενζίνη για το αμάξι του. Θάρθουν μέρες (αυτές ήδη έχουν έρθει) που η οικογένεια θα είναι σιωπηλή, εχθρική, σκοτεινή. Που τα επίπεδα αδρεναλίνης θα είναι στο κόκκινο και θα ξεσπάς σ΄οτι έπρεπε να είναι αγαπημένο και θα σου μοιάζει βάρος. Θα ξεσπάς σε ότι θα περνάει δίπλα σου γιατί το πραγματικό εχθρό δεν θα μπορείς να τον αγγίξεις.
Εργαζόμενοι χρόνια ολόκληρα, με μόχθο, που έφυγε η ζωή χωρίς να το καταλάβουμε, με όση απομένει να βλέπεις να είναι κάθοδος. Συνεχόμενη. Χωρίς φως. Τρελλαίνεσαι. Τα χάνεις. Πηγα να πάρω ψωμί. Μια μαμά περπαταγε με το παιδί της (ένας έφηβος γύρω στα 14?) κάτι λέγανε . Ξαφνικά γύρισε και τον πλάκωσε στο ξύλο, φωνάζοντας μου φάγατε τη ζωή μου. Δεν αντέχω άλλο. Κούνησαν το κεφάλι με αηδία οι περαστικοί. Σκέφτηκα πως μπορεί απλά να μην εύρισκαν που πηγε το πενηντάρικο...
Είναι άμεση ανάγκη να επιλέξουμε. Αν θα τους ρημάξουμε ή αν θα μας ρημάξουν. Είναι άμεση ανάγκη να αποφασίσουμε αν θα διεκδικήσουμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι ή σαν κανίβαλοι. Η διαχωριστική γραμμή αρχίζει και γίνετια επικίνδυνα λεπτή...Η ισορροπία έχει ήδη πάει περίπατο και οι ανισόρροποι πολίτες κυκλοφορούν ελεύθεροι. Στο έλεος του ευαυτού τους...
Δεν μπορούμε να ξεφτυλιστούμε περισσότερο από έτσι. Δεν μπορούμε να δωρήσουμε τη ζωή μας έτσι απλά σε μια χούφτα κτήνη. Δεν είναι υπερβολές όλα αυτά. Είναι τα πιο ανώδυνα αυτά που γράφω. Αν ήθελα να περιγράψω τη δυστυχία σε όλη της την έκταση θα έπρεπε να γράφω μέρες. Χωρίς τέλος.
Θα έπρεπε να μιλήσω για τους ανθρώπους που δε κλείνουν μάτι πια πνιγμένοι από τα χρέη και ντροπιασμένοι από το κάθε μαλάκα που τους ξεφτυλίζει χωρίς τιμωρία. Θα έπρεπε να μιλήσω για τους άνεργους που γυρνάνε σαν τα σκυλιά στο σπίτι και είναι έτοιμοι να πουλήσουν στο διάβολο τη ψυχή τους για ένα πακέτο τσιγάρα. Θα έπρεπε να μιλήσω για τα χαμένα παιδιά της πρέζας, τα κορίτσια στα μπουρδέλα, τους άστεγους, τους άρρωστους που δεν έχουν ούτε τα φάρμακα να πάρουν, τις οικογένειες που έχουν αλλάξει μορφή και μοιάζουν με νεκροζώντανους, τους εργαζόμενους που δεν καταλαβαίνουν πια για πιο λόγο δουλεύουν, τους ανώμαλους, εκβιαστές, διεφθαρμένους που καιροφυλακτύν σε κάθε γωνίά για να να βγάλουν χρήμα από τον ανθρωπινο πόνο, το φόβο που είναι φωλιασμένος στις ψυχές σαν δεύτερο πουκάμισο ....
Θα έπρεπε να μιλήσω για την τρέλλα που πλησιάζει σιγά σιγά καθώς βλέπεις εσύ να πεθαίνεις από τις στερήσεις κι ο άλλος να πεθαίνει από ανία γιατί τα έχει όλα. Θα έπρεπε να μιλήσω για τη πνευματική ερημιά των μοναχικών καταδικασμένων ανθρώπων. Ολων αυτών που δεν βρήκαν περιθώριο μια ώρα έστω να ανακαλύψουν πως κάτι άλλο περισσότερο υπάρχει πάνω σ΄αυτό το κόσμο, ομορφότερο εκτός από την ασχήμια του...
Θα έπρεπε να μιλήσω για το ναυάγιο που ονομάζεται πολιτισμένος κόσμος...
Αρκεί να στρέψουμε την οργή εκεί που πρέπει. Αρκεί να κάνουμε ότιδήποτε άλλο εκτός από το να χαριστούμε έτσι τσάμπα.
Τσάμπα δεν μας δίνουν τίποτα. Πως μπορούμε εμείς λοιπόν να δώσουμε τσάμπα τη ζωή μας?
liondani.blogspot.com
http://vasiliskos2.blogspot.com/
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου